بسم الله الرحمن الرحیم
خدا علی‌بن‌ابی‌طالب را حفظ کرده و حفظ می‌کند.
در روز جمعه 13 رجب سال سىام عام الفیل، بانویی در حالی که هنگام تولد فرزندش فرا رسیده بود به زیارت خانه‌ی خدا رفت و با خدا نجوا کرد: "خدایا من به تو و به آن چه از رسولان و کتاب‌ها از جانب تو آمدهاند ایمان دارم و سخن جدم ابراهیم خلیل را تصدیق می‌کنم و اوست که این بیت عتیق را بنا نهاده است. به حق آن که این خانه را ساخته و به حق مولودى که در شکم من است ولادت او را بر من آسان گردان"
در این هنگام به فرمان خدا، دیوارهای خانه‌ی خدا (کعبه) شکافته شد و بانو به درون خانه رفت و دیوار به هم بر آمد. پس از سه روز دوباره همان شکاف دیوار باز شد و بانو در حالی که فرزندی زیبا را در آغوش داشت از کعبه خارج شد.
این بانو کسی نبود جز فاطمه بنت الاسد بن هاشم، همسر ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف، عموی پیامبر(صلوات الله علیه و آله).
بانو فاطمه بنت الاسد بعد از خارج شدن از کعبه گفت: من به خانه خدا وارد شدم و از میوه هاى بهشتى و بار و برگ آنها خوردم و چون خواستم بیرون آیم هاتفى ندا کرد: "اى فاطمه نام او را على بگذار که او على است و خداوند على الاعلى می‌فرماید من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود تأدیب‌اش کردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانیدم و اوست که بت‌ها را در خانه من می‌شکند و اوست که در بام خانه ام اذان می‌گوید و مرا تقدیس و پرستش می‌نماید. خوشا بر کسی که او را دوست داشته باشد و فرمانش را اطاعت کند و واى بر کسى که با او دشمنی کرده و از او نافرمانی کند."1
