بسم الله الرحمن الرحیم

یاد امام زمان علیه السلام

امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در توقیع شریف خود به شیخ مفید می فرمایند: «إِنَّا غَیْرُ مُهمِلِینَ لِمُرَاعَاتِکُم وَ لَا نَاسِینَ لِذِکْرِکُم وَ لَو لَا ذَلِکَ لَنَزَلَ بِکُمُ اللَّأوَاءُ وَ اصطَلَمَکُمُ الْأَعدَاءُ؛ همانا، ما از رعایت حـال شما کوتاهى نمى ‏کنیم و شما را از یاد نمى ‏بریم، چه، در غیر این صورت سختیها و گرفتاری ها بر شما فرو مى ‏آید و دشمنان شما را ریشه‏ کن کرده و از بین مى‏ برند.»1

وقتی امام منتظرِمان، همواره به یاد ماست و برایمان دعا می کند، چرا ما به یادشان نباشیم؟ چرا ما یادش را همواره در جمع ها و خانواده مان زنده نکنیم؟ چرا ما نکوشیم که به حضرتش خدمت کنیم؟!!

نخستین فایده یاد امام عصر ارواحنافداه، نورانی‌شدن دل و دور شدن از ظلمت گناه است. یاد امام زمان علیه السلام نه تنها دل، که فکر را هم نورانی میکند. کسی که به یاد آن حضرت، دل خود را نورانی ساخت، ضربان روحش منظم خواهد شد و روحش زنده و بیدار می‌ماند و این یادِ دائمی مانع از غفلت روح یا مُردن آن می‌شود. مؤمن در دنیا صعود می‌کند و گناهکار سقوط؛ اما غافل مانند خودرویی است که بی‌حرکت ایستاده و راه نمی رود. بخش عمده‌ای از عمر افراد در غفلت و بی‌حرکتی می‌گذرد که این، ضرری بسیار هنگفت است؛ زیرا سرمایه‌های خدادادی را معطل می‌گذارند و از آن‌ها برای سفر بی‌پایان آخرت توشه‌ای بر نمی‌گیرند. به توصیه استادان اخلاق، در این حالت بهترین راه غفلت‌زدایی ذکر «یا صاحب‌الزمان» است. اگر این ذکر ورد زبان افراد باشد و همواره به یاد آن عزیز آل‌محمد (صلوات الله علیه وآله) باشند، به شکل غیرعادی و ناخواسته ای از غفلت بیرون آمده و صاحب قلبی نورانی خواهند شد.